Een plek die een aantal van ons natuurlijk kennen als de plek waar je even een nachtje in de jachthaven ligt als onderbreking van een tocht langs de kust. Waar je bij slecht weer naar binnen piept door de sluizen naar het Noordzeekanaal, de rokende hoogovens langs het kanaal en een stukje strand. Maar nu weet ik dat er nog meer is: het IJmuider Zee- en Havenmuseum, aardige mensen en visrestaurant de Meerplaats.
We mochten ons om één uur ’s middags melden bij het museum
dat ondergebracht is in het gebouw van de oude ‘Visserijschool’. De school voor de visserij zelf is verhuisd en opgegaan in het Maritiem College Velsen. Maar met hulp van vrijwilligers is het gebouw omgetoverd in een museum waar een beeld gegeven wordt van de geschiedenis van IJmuiden en het Noordzeekanaal en is er informatie over de visserij, sleepvaart en off shore activiteiten.
We werden ontvangen met koffie, thee en cake en al spoedig was het Museumcafé gevuld met zo’n 25 druk pratende leden die herinneringen op haalden aan andere reünies, praatten over hun plannen en over hun lief en leed. De opkomst was dus zeker goed te noemen na de opzwepende mailtjes van Henk de Vlaam. Het eerste programma onderdeel was een filmvertoning, waarna we een rondleiding zouden krijgen door het museum.
Na de film kon de middag al niet meer stuk. Er werd een film “Van zee tot kade” uit 1993 getoond over het loodswezen op het Noordzeekanaal. En wie schetst onze verbazing dat de hoofdpersoon in de film niemand minder is dan een heel jeugdige Harry Sillevis, de schipper van de Dartsailer 30 “Zwerver”. Voor wie de film (nog) eens wil bekijken is die hier op internet te vinden: Van zee tot kade
Daarna werden we in 2 groepen verdeeld en rondgeleid door het museum. Ik had er zelf nooit bij stil gestaan dat IJmuiden pas ontstaan is rond 1870 bij de aanleg van het Noordzeekanaal. Op de plaats waar het toen nog kleine sluiscomplex gebouwd werd, waar in de duinen de hutjes gebouwd werden voor de arbeiders en hun gezinnen. Waar de cafés zoals de gids beeldend beschreef op spuug afstand van elkaar stonden en waar dus ook veel armoede was. Hutjes voor de arbeiders die het kan
aal, dat toen nog wel een stuk smaller was, voor een groot deel met handkracht gegraven hebben. Behalve het stuk sociale geschiedenis inclusief een model van een hutje in een duin was er een heel uitgebreide collectie met scheepsmodellen, een ingerichte scheepsbrug, visserijtuig, telegraaf en zend apparatuur, (draaiende) scheepsmotoren…en nog veel meer. Genoeg voor mij om er later nog eens naar toe te gaan om alles op mijn gemak te bekijken.
Na de rondleiding mochten we weer verzamelen in het museumcafé voor een presentatie van Evert over de ervaringen met het ombouwen van hun Dartsailer naar een Dartcutter. Waarbij het uitgangspunt wel was om de ombouw altijd weer ongedaan te kunnen maken. Ze hebben de mast verwijderd (en in een opslag gelegd) en achter op het kajuitdak een kleinere mast geplaatst voor een steunzeil. Deze nieuwe mast is eenvoudig strijkbaar zodat ze een heel nieuw vaargebied gekregen hebben. Ook van de eerste tochten waren al dia’s en het is zo goed bevallen dat er nog veel tochten op het verlanglijstje staan.
Het was een boeiend verhaal waarna er natuurlijk wat discussie ontstond over de krachten die het stuurhuis over kan brengen. Dit is dan natuurlijk ook sterk afhankelijk van het type Dartsailer en of het stuurhuis ook van polyes
ter is en aan de romp gelamineerd of dat het een houten stuurhuis is. Ook het ontwerp van de wandputtings voor de bevestiging van de verstaging bleek van belang. Evert heeft die later nog aan moeten laten passen omdat er toch wat scheurtjes ontstonden. Mocht je zelf plannen hebben voor een dergelijke ombouw dan is Evert vast bereid om zijn ervaringen verder te delen.
Op hun laatste tocht had Evert ook nog problemen met een vastlopende schroefas in het lager. Ook dit leverde nog weer een discussie op over het aanbrengen en aarden van anodes en het aarden van de schroefas met behulp van een sleepring.
Stof genoeg om over door te praten bij het aperitief in restaurant de Meerplaats. Maar daar werd natuurlijk ook nog over veel andere dingen gesproken en stond er voor alle deelnemers sliptong op het menu.
Tijdens het eten (en drinken) ontstaan natuurlijk altijd de beste ideeën en dus kon de voorzitter na het ophalen van een deel van de historie van de Dartsailerclub voorstellen om Cor en Tiny de Heer die net hun Dartsailer 38 de Shanty verkocht hadden, als leden van het eerste uur, te benoemen tot erelid van de vereniging. Dit voorstel werd bevestigd met een luid applaus en zelfs met de belofte dat, als ze in plaats van hun verkochte Dartsailer 38 een beetje acceptabele motorboot kopen, ze bij de volgende reünies gewoon bij de Dartsailers aan de steiger mogen liggen.
Dit was gelijk een mooie overgang om de clubvlag over te dragen aan Kees Buur en Martha de Ruiter, van de Dame, als organistoren van de voorjaarsreünie 2013 in Monnickendam. Waar iedereen vanaf vrijdagmiddag 17 mei van harte welkom is.
Na een dankwoord voor Marijke en Evert, een dessert en een laatste groet was het weer tijd om naar huis te gaan. Het was een leerzame, interessante, gezellige en geslaagde reünie.
Recente reacties